Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

πού και πού μια αναγεννηση δε βλαπτει...

ειμαι της αποψης πως οτι κι αν γραφουμε για τα παιδια, χιλιαδες αρθρα, συμβουλες οτιδηποτε..το σπουδαιοτερο ειναι η ψυχολογια των οσων το μεγαλωνουν να ειναι καλη. Αν η μαμα, ο κηδεμονας, ο πατερας ειναι καλα μεσα τους και πιστευουν στην αλλαγη και την αναγεννηση τους, αν τα εμποδια τα δουμε σαν ευκαιριες για αλλα καλυτερα μονοπατια τοτε τι καλυτερο για την ανατροφη του τυχερου αυτου παιδιου.


Παρακαλω δειτε το βιντεο:


Χιουμοριστικές οδηγίες για γονείς




























Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Οταν ενα κομματι λειπει...




Μεσα απο αυτη την τρυφερη ιστορια αισθανομαι οτι ισως τελικα ολοι να αναζηταμε το ιδιο πραγμα...κατι, καποιος , κατι να γεμισει ενα κενο μεσα μας..ενα κενο που ομως δε θα γεμισει ποτε αν εμεις πρωτα δεν εχουμε βρει το δικο μας σχημα. Αν παντα αναζητουμε να χωρεσουμε εμεις στο σχημα του αλλου θα υπαρχει ισως πιεση για να χωρεσει το γοβακι της σταχτοπουτας...

Πρωτα φτιαχνουμε το σχημα μας, το χρωμα μας, τον εαυτο μας και μετα αυτο που ειναι να ταιριαζει, θα ταιριαξει χωρις καμμια απολυτως προσπαθεια.

Οσο για τα παιδια...και αυτα αυτο χρειαζονται...χωρο και χρονο να γινουν ο εαυτος τους και οχι κατι αλλο, οχι κατι που απαραιτητα πρεπει να μοιαζει με τον γονεα. Αφηστε να εξελιχθουν, ελευθερα να επιλεξουν αυτο που αγαπανε, αυτο που θελουν να ειναι αλλιως μετα ολα τα πρεπει και η πιεση γυρνανε πισω στο γονεα με ασχημο τροπο και τον γεμιζουν ενοχες.


Για οσους ενδιαφερονται να μας ακολουθουν στο facebook, η νεα μας σελιδα ειναι www.facebook.com/childit.gr

γιατι την παλια μας την καταστρεψανε....
Εμεις συνεχιζουμε ακαθεκτοι να δημιουργουμε νεα πραγματα, σελιδες και καταστασεις και να φτιαχνουμε το δικο μας σχημα

Ισως ταιριαξει με το δικο σας...!!!


Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

το αγορακι και το παγωτο


ένα αγοράκι που ήθελε να φάει

παγωτό πήγε σ΄ ένα ζαχαροπλαστείο και κάθισε σ΄ ένα τραπέζι.


Μόλις ήρθε ο σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία,

το παιδάκι τον ρώτησε :

«Πόσο κάνει ένα παγωτό με κομμάτια φρούτων;»



«Πενήντα λεπτά »,

απάντησε ο σερβιτόρος.



Το παιδάκι έβγαλε το χέρι απ’ την τσέπη του και άρχισε να μετράει τα κέρματα που κρατούσε.

«Πόσο κάνει ένα απλό

παγωτό;» ρώτησε.



Υπήρχαν τώρα μερικοί πελάτες που περίμεναν για τραπέζι και ο σερβιτόρος ήταν λίγο

ανυπόμονος.

«Τριάντα πέντε σεντς»,

του απάντησε βιαστικά.



Το αγόρι μέτρησε πάλι τα κέρματά του.

«Θα πάρω ένα απλό», είπε.



Ο σερβιτόρος έφερε το παγωτό, άφησε το

λογαριασμό στο τραπέζι και έφυγε.



Το αγόρι τέλειωσε το παγωτό του, πλήρωσε στο ταμείο και αναχώρησε.



Όταν επέστρεψε ο σερβιτόρος, άρχισε να σκουπίζει το τραπέζι αλλά αυτό που είδε τον έκανε να σαστίσει!

 Εκεί,

τοποθετημένα με τάξη δίπλα από το άδειο πιάτο,

ήταν δεκαπέντε λεπτά



– το φιλοδώρημά του

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Όταν οι μαμάδες χαρίζουν..!





ποσοι απο εμας εχουμε στα ντουλαπια μας τοσα και τοσα αχρηστα πραγματακια...τα περισσοτερα τα εχουμε ξεχασμενα...αλλα βρισκονται στην αποθηκη και απο τη στιγμη που μπαινουν εκει ξεχνιουνται για παντα...

Εχω επισκεφθει πολλα σπιτια οπου παιζω με τα παιδια. Καποια απο αυτα εχουν τοσα πραγματα και καποια αλλα δεν εχουν σχεδον τιποτα...οσο περιεργο και να ακουγεται αυτο , εχω γνωρισει παιδια που οι γονεις τους δεν εχουν τα χρηματα να τους αγορασουν ουτε ενα καινουριο παραμυθι.

Ειχα διαβασει καποτε καπου πως ενα παιδι χρειαζεται αγαπη, κουβερτα κι ενα παραμυθι...

Πιστευω οτι με την κατηγορια "μαμαδες χαριζουν" που υπαρχει στο www.childit.gr αυτο που συμβαινει ειναι καποιες μαμαδες να ανταλασσουν ρουχα, παιχνιδια, παραμυθια, καρεκλακια, και οτιδηποτε αλλο δεν χρειαζονται πια.

Να ειστε σιγουρες οτι ακομα και ενα πραγματακι να εχετε και εσεις να το θεωρειτε ασημαντο, για καποια οικογενεια ισως ειναι σημαντικο.
Τα παιδια μεγαλωνουν, υπαρχει λογος να τα κρατατε ολα σε μια αποθηκη μηπως και το παιδι κανει δικο του παιδι και τα δωσετε στα εγγονακια σας?

Υπαρχουν μαμαδες που ζητανε και μαμαδες που χαριζουν. Αναλογα με την κατηγορια, μπορειτε να τραβηξετε και να ανεβασετε φωτογραφια απο τα οσα θελετε να χαρισετε και θα επικοινωνησει καποια μαμα μεσω mail.

Ειναι ομορφο να μοιραζεσαι και να χαριζεις χαμογελα παντου.

το λινκ θα το βρειτε εδω http://www.childit.gr/v2/index.php/childitmummies

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Παίζουμε το παιχνίδι των συναισθημάτων? Μυστικα και συναισθηματα









Παίζουμε το παιχνίδι των συναισθημάτων?


Οδηγίες και Βήματα


1. Βρίσκω το συναίσθημα- Μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να αναγνωρίσει το συναίσθημα το οποίο βιώνει και νιώθει. Για παράδειγμα μπορούμε να του πούμε «αυτο που έγινε και εμένα θα με θύμωνε» ή «το συγκεκριμένο παζλ δείχνει να σε έχει συγχύσει»


2. Ζωγραφίζω το συναίσθημα- με το να μπει στη διαδικασία να ζωγραφίσει το συναίσθημα του πάνω σε μία κόλλα χαρτί του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί τη σκέψη του πάνω στο συγκεκριμένο συναίσθημα και πραγματικά να εξερευνήσει τα συναισθήματα του αυτά.


3. Γίνομαι το συναίσθημα- Αφήστε το να παίξει το συναίσθημα του αυτο μέσα απο κούκλες, ήρωες, ρόλους. Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη άνεση με το να χρησιμοποιούν φανταστικους χαρακτήρες για να εκφράσουν κάποιο μεγάλο- τρομακτικό ίσως γι αυτα- συναίσθημα τους.


4. Διαβάζω για το συναίσθημα- Τα παιδιά αγαπούν τα βιβλία και όταν τα βιβλία αυτα μιλάνε για συναισθήματα, τοτε μαθαίνουνπώς να τα αναγνωρίζουν και κατα συνέπεια με ποιό τρόπο να τα εκφράζουν.


5 Μιλάω για το συναίσθημα- όταν έρθει η ώρα να πάει για ύπνο, παίξτε «το παιχνίδι των συναισθημάτων». Μπορείτε να τα ρωτήσετε να θυμηθούνε ποιά στιγμη κατά τη διάρκεια της ημέρας ένιωσαν χαρά, θυμό,, στεναχώρια, σύγχυση, έκπληξη. Σε μεγαλύτερα παιδια μπορειτε να προσθέσετε κι άλλα πιο περίπλοκα συναισθηματα οπως, άγχος, ντροπή, θετικά συναισθήματα για τον εαυτο μου και αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό μου.




SUPER TIP:

Μια καλη ιδεα για να μαθει να αναγνωριζει τα συναισθηματα του και των αλλων ειναι να τον βοηθησουμε να φτιαξει εναν πινακα συναισθηματων με φατσουλες που η καθεμια δειχνει απο ενα συναισθημα οπως παρακατω και οταν νιωθει κατι μπορει αρχικα να μας το δειχνει στην εικονα.


Σε μεγαλυτερα παιδια μπορουμε να ζωγραφισουμε εναν κυκλο σε ενα χαρτι και να τους πουμε να μετατρεψουν τον κυκλο αυτο σε προσωπο που νιωθει κατι. Καπως ετσι...




Μια αλλη ιδεα ειναι να βρουνε μεσα απο περιοδικα ανθρωπινες εκφρασεις συναισθηματων και να φτιαξουν τον πινακα των συναισθηματων τους κανοντας κολλαζ.







EXTRA TIP:

Eνας εξυπνος τροπος να μετράνε το θυμο τους τα παιδια ειναι με το ΘΥΜΟΜΕΤΡΟ! Με αυτο μπορουμε και μιλαμε για το θυμο, τον εκφραζουμε, και τον μετραμε για να καταλαβουμε την ενταση του θυμου...οποτε αν ειναι το μεγιστο το 10 (συνηθως μεχρι το δεκα τους ειναι ευκολο να μετρησουν) τοτε λεμε οτι το θυμομετρο μου εχει φτασει στους τοσους βαθμους!




Εχοντας ολοκληρωσει το σημερινο blog νιωθω ευφορια, ανακουφιση, και χαρα!

Εσεις πως νιωθετε σημερα?



Natalie Sampas

www.childit.gr







Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

* ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΙΟΜΟ - Ένα παραμύθι από τη Γκάνα



  • ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΙΟΜΟ - Ένα παραμύθι από τη Γκάνα
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας φτωχός, πολύ φτωχός άνθρωπος, τόσο φτωχός που δεν είχε παρά ένα όνομα κι ένα όνειρο. Τ' όνομά του ήταν Γιόμο. Κι όλοι το ήξεραν στο χωριό. Κανένας, ωστόσο, δεν ήξερε τ' όνειρό του. Κανένας δεν είχε ακούσει ποτέ πως ο Γιόμο ήθελε ν' αγοράσει μια καινούρια, πολύχρωμη, μα πανάκριβη φορεσιά.
Μέρα νύχτα δούλευε ο Γιόμο. Δούλευε για το όνειρο. Για να μαζέψει χρήματα και ν' αγοράσει τη φορεσιά. Μα τα χρήματα δεν έφταναν. Κι ο Γιόμο όλο και πιο σκληρά δούλευε, όλο και πιο σκληρά...
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια κι ο Γιόμο κάποτε τα κατάφερε. Μέτρησε τα χρήματα που είχε μαζέψει, έβαλε τα νομίσματα το ένα πάνω στο άλλο και κείνα έφτασαν ψηλά, πολύ ψηλά, ίσαμε τ' όνειρο.
Και τότε αγόρασε τη φορεσιά. Ήταν πολύχρωμη! Ολοκαίνουρια! Ίδια με κείνη του ονείρου!
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα του Γιόμο τη φορεσιά. Κι εκείνος δεν έλεγε να τη βγάλει από πάνω του. Δεν έλεγε να φορέσει άλλο ρούχο. Χρόνια κοπίασε, χρόνια στερήθηκε, καιρός τώρα να χαρεί τ' όνειρό του. Θα τη φορούσε, λοιπόν, θα τη φορούσε ώσπου να λιώσει.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια κι άρχισε κάποτε να λιώνει, να σκίζεται η φορεσιά. Ο Γιόμο δεν απελπίστηκε. Το ύφασμα ήταν πάντα πολύχρωμο. Κι είχε μείνει αρκετό για ένα γιλέκο. Πήγε, λοιπόν, στο ράφτη, τον παρακάλεσε κι εκείνος του έραψε ένα γιλέκο με τα γερά κομμάτια που είχαν μείνει απ' τη φορεσιά.
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα το γιλέκο του Γιόμο. Κι εκείνος δεν έλεγε να το βγάλει από πάνω του. Χρόνια και χρόνια είχε κοπιάσει για κείνο το ύφασμα. Θα το φορούσε, λοιπόν το γιλέκο, θα το φορούσε, ώσπου να λιώσει.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια και το γιλέκο άρχισε πια να λιώνει, να σκίζεται. Ο Γιόμο, ωστόσο, δεν απελπίστηκε. Το ύφασμα ήταν ακόμη πολύχρωμο κι είχε μείνει αρκετό για ένα σκούφο. Πήγε, λοιπόν, στο ράφτη, τον παρακάλεσε κι εκείνος του έφτιαξε ένα σκούφο με τα γερά κομμάτια που είχαν μείνει απ' το γιλέκο.
Όλοι στο χωριό θαύμαζαν τώρα το σκούφο του Γιόμο. Κι εκείνος δεν έλεγε να τον βγάλει απ' το κεφάλι του. Χρόνια και χρόνια είχε δουλέψει για το πολύχρωμο ύφασμα. Θα φορούσε, λοιπόν, το σκούφο, θα τον φορούσε, ώσπου να λιώσει.
Κι όταν πέρασαν μέρες και πέρασαν μήνες και πέρασαν χρόνια, έλιωσε και ο σκούφος, μα ο Γιόμο πάλι δεν απελπίστηκε. Με το ύφασμα που 'χε απομείνει, έδωσε και του έφτιαξαν ένα κουμπί για το παλιό του το ρούχο. Και το κουμπί έγινε τόσο ωραίο, που όλοι το θαύμαζαν στο χωριό.
Πέρασαν όμως κι άλλες μέρες κι άλλοι μήνες κι άλλα χρόνια. Και κάποτε έλιωσε ακόμη και το κουμπί. "Τούτο το μικρούτσικο κομματάκι που απόμεινε", του είπαν τότε οι φίλοι του στο χωριό, "τίποτα πια δεν μπορείς να το κάνεις".
Ο Γιόμο, ωστόσο, είχε μάθει να μην απελπίζεται. Χαμογέλασε, λοιπόν, σαν τους άκουσε, και το ίδιο βράδυ το τριμμένο κουμπί της πολύχρωμης φορεσιάς το έκανε παραμύθι.